به نام خدا
گزارش مسیر صعود به قله کافر میدان به راهنمایی استاد قریشی
پنجشنبه ۹ اردی بهشت ماه ۱۳۹۵ خورشیدی
به قلم فروغ قراگوزلو

قرار بر این است ساعت ۳ تمامی دوستان در میدان جانبازان جمع شوند تا مسیر حرکت به سمت قله کافر میدان را به همراه استاد قریشی عزیز شروع کنیم. پس از یک ربع تاخیر حرکت می کنیم. دو ماشین هستیم. به نظر می رسد وزن کوله ها از مجموع وزن ما بیشتر است. اولین تجربه شب مانی در طبیعت است و اکثرا بی تجربه هستیم. به راهدارخانه که می رسیم ماشین ها را پارک می کنیم. هنوز بسیاری از وسایل خارج از کوله پشتی ها هستند. گویی سفر قندهار می رویم. به هر زحمتی است زیراندازها و کیسه خواب ها را از کوله ها آویزان می کنیم . منظره ای خنده دار و دیدنی است. ساعت نزدیک به ۴ است و ما همچنان در ابتدای راه هستیم. سفره خانه گدوک! استاد نظاره گر رفتار ما در بستن و چیدمان کوله ها هستند. بعد از پایان زورآزمایی ما با کوله ها استاد ایراداتی گرفتند که ما متوجه شدیم علیرغم گذراندن کلاس آقای هاشمیان چقدر در این قسمت ضعف داریم. بالاخره بعد از توضیحات ایشان راه میفتیم. باید از مسیرهای پاکوب شده حرکت کنیم. قرار نیست جانداری زیر پای ما بی جان شود. در یک خط پشت سر استاد. ابتدای صف ایشان هستند و جناب میرزایی در انتهای صف . در یک تور طبیعت سرقدم باید با نفر انتهایی ارتباط چشمی داشته باشد تا بتواند گروه را کنترل کند.
نیم ساعتی که است که حرکت کردیم و تقریبا به ابتدای جاده رسیده ایم. می ایستیم. استاد توضیحاتی را درباره منطقه الموت ، روستاهای مربوطه و شناسایی ابرها ارائه می کنند. دو عقاب هم گویی مهمان همیشگی این منطقه هستند و بالای سر ما پرواز می کنند. ادامه می دهیم . پشت سر ما کاملا پوشیده از ابرهای باران زاست. بعد از مدتی برای رفع خستگی توقف می کنیم . زمان مناسبی است برای توضیحاتی درباره پوشش بدنی و خوراک کوهنوردان. چون اکثرا عرق کرده ایم و با این کوله ها بالا رفتن کمی سخت شده است. بهترین راه برای جلوگیری از تعریق بدن، کم کردن لباس است.همیشه لباس مناسب باید در کوله همراه داشته باشیم. کوهنوردان به ریزه خواری معروف هستند. استفاده از گردو و کشمش و توت خشک و … برای کوهنوردان توصیه می شود.به مسیر مسطحی می رسیم.نقشه ها را بیرون می آوریم. استاد با استفاده از دستگاه جی پی اس قرار است یو تی ام موقعیتی که در آن هستیم را اعلام کنند تا ما روی نقشه موقعیت یابی کنیم. کار با استفاده از نقاله و ماشین حساب انجام می شود. اولین بار است که ابزار مهندسی با خود به کوه می بریم. شاید هیچوقت به ذهن ما هم خطور نمی کرد چنین وسایلی برای تعیین موقعیت در کوه ضروری باشند. ساعت نزدیک به ۵ است. نم باران می زند. استاد تکه سنگی را به عنوان شاخص قرار می دهند و با گام های خودشان مسیری را مشخص می کنند. قرار است قدمهایمان را کالیبره کنیم.توضیحات روش بدین صورت است که هر دو گام ، یک قدم حساب شده و جمع این قدمها تقسیم بر متراژی معین(در موقعیت ما این عدد مساوی ۱۰ متر بود)، عددی را به ما نشان می دهد که به آن اندازه کالیبره شدن می گویند. این عدد در اشخاص متفاوت است و در تعیین موقعیت شما به نیروهای امدادی بسیار کاربردی ست. تا مسیر بعدی باید به صورت کالیبره کردن قدمها حرکت کنیم. برای این کار هر ۵۰ قدم را باید حساب کنیم و تا مقصدی که استاد مشخص کرده اند باید مجموع هر ۵۰ تا که یکی حساب شده (برای این کار می توان از تکه سنگ یا انگشتان استفاده نمود) را در خاطر نگه داریم. کسی حرف نمی زند تا در شمارش اشتباهی رخ ندهد. تقریبا به دامنه قله رسیده ایم. ساعت نزدیک به ۶ است. استاد تمامی اعداد شمارش شده ی افراد را یادداشت می نمایند. دوباره بساط نقشه ها را پهن می کنیم. دو شاخص رو به روی ما و یک شاخص پشت سر ما قرار دارد. باید با استفاده از قطب نما گراگیری کنیم و موقعیت خود را روی نقشه متناسب با شاخص های موجود مشخص نماییم. اکنون روی نقشه مشخص است که ما کجا قرار داریم. بعد از اتمام کار استاد جلوتر از گروه حرکت می کنند تا خود را به عنوان شاخصی برای ۴ مسیر پیش رو قرار دهند و ما موظفیم موقعیت ایشان را با استفاده از قطب نما و کالیبره کردن قدمها، تا رسیدن به موقعیت ایشان ثبت کنیم. به مسیر نهایی که می رسیم رود باریکی که حاصل برفاب کوه هاست جاری است. هوا رو به خنکی ست. می ایستیم که موقعیت برپا کردن چادر را بسنجیم. باران شدیدی شروع به باریدن می کند و ما تنها مدت کمی فرصت داریم تا پانچوهای خود را بپوشیم. سرعت عمل در پیدا کردن و پوشیدن پانچو بسیار مهم است. باران ظرف ۵ دقیقه فروکش می کند و ما از صحبت های استاد در این زمان برای حافظت از خودمان در مواجه با خطرهای طبیعی استفاده می کنیم. یک ساعت فرصت داریم تا قبل از تاریک شدن هوا چادرهایمان را برپا کنیم.هوا و طبیعتی بسیار دلنشین. صدای پرندگان و جاری بودن برفاب ، دوری از آلودگی های صوتی و محیطی، کمپینگ در این مکان را لذت بخش کرده است. به کمک یکدیگر چادرها را برپا می کنیم. و دوباره تکلیف شروع می شود . قرار شد نقشه ای توسط خود ما با استفاده از اندازه قدمها و موقعیتی که در آن قرار داریم با یک شمال فرضی طراحی شود ، حدود نیم ساعت زمان داریم. هوا رو به خنکی است. بعد از اتمام تکالیف باید کوله ها را مستقر کنیم. زیپ چادرها را می بندیم و با هدلامپ های خاموش تا به سمت قله حرکت می کنیم. هوا تقریبا تاریک است. علی رغم اصرار ما ، استاد تاکید دارند با چراغ های خاموش حرکت کنیم که جلب توجه نکنیم و این که چشمهای ما باید به تاریکی عادت کنند تا در مواقع اضطراری با مشکل رو به رو نشویم.البته خش خش پانچوی جناب سالاری هر جنبنده ای را به نظرفراری داده است. دید کافی وجود ندارد. هوا ابری ست و تنها غبار نوری حاصل از شهر کمی مسیر را روشن کرده است. در ابتدا شاید به نظر نمی رسید که تا قله مسیر زیادی داریم اما ساعت ۹:۲۰ دقیقه موفق به صعود شبانه به قله ۲۵۰۰ متری کافر میدان شدیم . در طی مسیر با ستاره قطبی آشنا شدیم که ۵ برابر به سمت بیرون ستاره دب اکبر که حرکت کنیم قابل مشاهده است. هوا ابری ست و امکان دیدن ستاره ها به خوبی وجود ندارد. بوی علف های خیس و گون هایی که ناخواسته از روی آن ها رد می شدیم در آن خنکا واقعا غیر قابل توصیف است. تا ایستگاه آخر تله سیژ رفتیم. چراغ های روستاهای دور دست که از یکدیگر فاصله هم کم نداشتند منظره جالبی به وجود آورده بود. تکه های نورانی در فرشی مشکی!
قرار بر این شد تمام دوستان هنگام برگشت یکبار به عنوان سرقدم قرار بگیرند تا با فرود از کوه نیز آشنا شویم. با استفاده از ستاره قطبی که اینک پشت سر ما قرار دارد و راهنمایی های استاد راه برگشت را پیدا می کنیم.به چادرها که می رسیم ساعت تقریبا یکربع به ۱۱ است. شام را آماده می کنیم . همه گی در یکی از چادرها جمع می شویم. استاد با قیافه ای بهت زده به سفره ی غذایی نگاه می کند. جوجه کباب، ماکارونی، کوکو و سمبوسه … این قسمت هم با نقد کوبنده یی مواجه شد ! برای شب مانی و تغذیه در طبیعت باید از غذاهای بودار؛ چرب؛ و سنگین دوری کرد.البته بعد از شام، از تخمه و ذرت بوداده و گوجه سبز هم رونمایی شد که خود ما از خجالت دیگر لب نزدیم. البته سورپرایز استاد بعد از آن خستگی چنان رعشه یی به جان ما انداخت که خواب فراموشمان شد. شوخی جالبی بود. قرار بر این شده بود که بعد از شام یکبار نیز با کوله ها به سمت قله حرکت کنیم و چادرها را در نوک قله برپا کنیم. خانم یاربیگی و همسر جناب میرزایی عکس العمل های وصف ناشدنی داشتند. کلی خندیدیم. بعد از کمی صحبت بعضی دوستان توهم صدای جانداران درنده را زدند و تنها استاد جرات بیرون رفتن از چادر را داشت. خبری نیست. گروه ها به سمت چادرهای خود می روند و کیسه خواب بر پا می شود. هوا بسیار سرد شده. کفشهایمان را برای جلوگیری از خیس شدن و یا شب مانی حشرات در آن ها به داخل چادر می بریم. خر و پف دوستان از چادرها به گوش می رسد. ساعت ۴ صبح است. سرمای کف زمین و خش خش کیسه خوابها اجازه نمی دهد خواب راحتی داشته باشم. به دوستانی که خوابند غبطه می خورم. شاید در چشم بر هم زدنی صدای دوستان را می شنوم که بیدارباش می دهند . ساعت ۶ صبح است. باید برای ورزش صبحگاهی آماده شویم اما قسمت سخت ماجرا؛ که همان جمع کردن کیسه خوابهاست واقعا بدون کمک دوستان مقدور نبود. همه گی سرحال هستند البته به جز من که خوب نخوابیده ام با نرمش استاد صبح خنک و زیبایی را استارت زدیم. بعد از نیم ساعت ورزش بساط صبحانه را آماده می کنیم . خوشبختانه همسر جناب میرزایی با ما هستند و ما خیلی نگران تدارکات نیستیم. انگار در خانه مشغول صرف صبحانه ایم. دوستان کوهنورد و افراد محلی کم کم سر و کله شان پیدا می شود. تعارفی می زنیم و قبول نمی کنند. کریم محمدی با همان ژست های همیشگی مشغول شکار صحنه از پرندگان است. دیگر از نقشه و قطب نما خبری نیست. بعد از صحبت های استاد درباره کمک های اولیه و آتش درست کردن و چیدمان صحیح کوله ها بر می گردیم. هوایی بسیار خنک و خدا قوت های بین راه با کوهنوردان انرژی ما را مضاعف می کند. در مسیر برگشت با پیشنهاد استاد و موافقت دوستان به سمت سنگ زرشک حرکت کردیم تا با مسیر صخره نوردی و ابزار این رشته آشنا شویم. دوستان صخره نوردی که مشغول تمرین بودند ما را در جمع خود پذیرفتند و استاد قریشی توضیحاتی را همزمان ارائه کردند. آشنایی با گیاهان نیز به ما کمک کرد که بعضی دوستان در مسیر دخل چای کوهی را بیاورند و به غیر از اثر رد پا ، اثرات پاکسازی در محیط زیست به جای بگذارند. ساعت ۱۲ مسیر به پایان رسیده است و باید از دوستان جدا شوم. تجربه ی بسیار جالبی بود. امیدوارم سفرهای بعدی با دوستان نیز همسفر باشم و از تجربیات استادان عزیزی مانند آقای قریشی استفاده ببرم.