کمتر بنای تاریخی را در ایران می توان یافت که در و دیوارش خالی از یادگاری نویسی گردشگران باشد. این اقدام مخرب گاه نیز با سماجتی حیرت آور همراه می شود؛ کسانی از دیوار صاف بالا می روند تا در ارتفاع چهار متری با اسپری یا افشانه به جان کتیبه های عیلامی ایذه بیفتند، یا ساعت ها وقت می گذارند تا نام خود را بر ستون های تخت جمشید حک کنند. در کشوری که تعداد آثار تاریخی اش افزون بر یک میلیون اثر برآورد می شود، نمی توان انتظار داشت که یکایک آثار، پاسبان و نگهبان داشته باشند و برای همه، تجهیزات امنیتی از قبیل دوربین مداربسته فراهم شود. اما قصور و تقصیر متولیان آثار تاریخی نیز کم نیست.
به باور جامعه شناسان، یکی از علل یادگارنویسی روی آثار تاریخی و دیگر اشکال آسیب رسانی به این آثار(مانند زباله پراکنی در آنها) این است که حس تعلق به این آثار در میان گروهی از مردم وجود ندارد. خیلی از مردم حتی آن چیزهایی را که در سطح محله و محیط زندگی شان وجود دارد، متعلق به خودشان نمی دانند. به همین علت معابر عمومی شهرها از نظر بهداشتی وضعیت مناسبی ندارد و مردم در کوچه و خیابان زباله می ریزند. البته بررسی وضعیت امامزاده ها و اماکن مذهبی نشان می دهد که در مقایسه با دیگر اماکن تاریخی کمتر در معرض یادگاری نویسی هستند و این بدین خاطراست که مردم نسبت به این اماکن احساس تعلق و احترام دارند. در واقع، هر کجا که احساس تعلق وجود نداشته باشد، تخریب هم پیش می آید.
از نگاهی دیگر، برخی از مردم وقتی به دیدن مکان های تاریخی مثل تخت جمشید، پاسارگاد و بیستون می روند، پیش از آنکه برای دیدن یک افتخار ملی بروند، برای تفریح می روند و یادگاری نویسی یکی از همین تفریحات است! در واقع، این افراد بیشتر دید تفریحی دارند تا دید سیاحتی و می دانیم که تفاوت زیادی بین زیارت یا سیاحت با تفریح وجود دارد. جامعه شناسان می گویند یادگاری نویسی ذاتی فرهنگی و اجتماعی کسانی است که یادگاری می نویسند؛ زیرا در محیط خانواده و اجتماع تربیت نشده اند. طبیعتاً وقتی کسی از وظیفه خود مطلع نیست، انجام وظیفه هم نمی کند.
وندالیسم یا تخریب گرایی پدیده ای است که امروزه در مناطق شهری شیوع پیدا کرده در ایران وندالیسم را نوعی بزهکاری جوانان و نوجوانان دانسته و هنوز بصورت ناشناخته می باشد. وندالیسم یعنی تخریب کنترل نشده اشیای و آثار فرهنگی باارزش یا اموال عمومی است که یک ناهنجاری اجتماعی به حساب می آید و فردی که این کار را انجام می دهد در اصطلاح جامعه شناسان وندال می گویند. تخریب اموال عمومی از سوی جوانان و نوجوانان دارای عوارض و پیامدهای مادی و معنوی بوده که جنبه های عوارض انسانی را می توان بسیار فراتر دید.
از نگاهی دیگر؛ میل به جاودانگی : میل به جاودانگی به طور طبیعی در همه افراد وجود دارد و نمیتوان کسی را یافت که رویای ماندگاری نام خود را درتاریخ نداشته باشد، افرادی که بر تن اثار تاریخی یادگاری مینویسند این کار را ره حلی برای جاودانگی خود میدانند
بدون پاسخ به “تخریب میراث فرهنگی و یادگاری نویسی بر پیکر یادگارها”