گردشگران قرار است سفیرانی باشند که کشور ما و امنیت موجود در آنرا همانطور که هست، در عرصه بین الملل توصیف کنند. کارشناسان گردشگری بر این باورند که رابطه امنیت ملی و گردشگری باید موردتوجه قرارگیرد، به طوریکه تعریف جدیدی از امنیت ملی در سایه حضور گردشگران خارجی و شناخت واقعیتهای داخلی و انتقال آنها به خارج ضروری و لازم است. امنیت داخلی و ملی شاخص ترین عامل گسترش گردشگری درهر کشوری است که میخواهد خود را با مشخصات کشورهای پیشرو در امور گردشگری تطبیق دهد. امروزه برخی کارشناسان بر این باورند که با تداوم سیاست های تنش زا در روابط خارجی و کاهش حساسیت های بین المللی نسبت به سیاست های خارجی ایران، میتوان به ایجاد زمینه مساعد برای جلب گردشگران کمک کرد. دراین رابطه ضرورت داردکه در کنار تبلیغ جاذبه های گردشگری ایران، از کشورمان تصویری مطلوب به عنوان کشوری ایمن با مردمانی مهربان و میهمان نواز نمایش داده شود و زمینه های لازم برای سهولت رفت و آمد گردشگران خارجی به ایران فراهم آید. کارشناسان بر این باورند که در ایران امنیت کافی برای گردشگران وجود دارد اما مشکل اصلی درحوزه جذب گردشگران، نبود تبلیغات از سوی ایران و تبلیغات سوء کشورهای دیگر علیه ایران است.
گردشگری در ایران در زمان حکومت پهلوی دوم با توجه به شرایط روز جهان در آن زمان رشدی کند اما متناوب را تجربه نموده بود، با وقوع انقلاب اسلامی درسوال ۱۳۵۷ رشد گردشگری در کشور به طور ناگهانی کاهش پیدا کرد. در سوالهای اول انقلاب به دلیل فقدان امنیت نسبی و آشفتگی سیاسی ورود گردشگران خارجی به کشور به شدت کاهش یافت و به ۱۵۰ هزار نفر در سال ۱۳۵۸ رسید. کاهش و افول گردشگری در ایران به دلیل وقوع جنگ تحمیلی ایران و عراق تا پایان جنگ یعنی سال ۱۳۶۷ به مدت ده سال ادامه داشت و تعداد گردشگران کمتر از ۱۰۰ هزار نفر بود. پس از پایان جنگ و شروع دوران سازندگی و بازسازی مناطق جنگ زده، تعداد گردشگران ورودی به کشور افزایش یافت به گونه ای که در سوال ۱۳۷۳ تعداد گردشگران به ۳۵۰ هزارنفررسید. این بدین معنی است که ۲۳ سال طول کشید تا تعداد گردشگران ورودی به کشور به تعداد گردشگران سال ۱۳۵۰ برسد و درآمد حاصل از آن بیش از ۷ میلیارد ریال برآورد بدون شک تأمین امنیت گردشگران، بخصوص گردشگران خارجی برعهده دولت است.